Ecr-ı mısıl Benzerine göre tesbit edilen ücret. Ecr, sözlükte sevap, mükafat, ücret ve karşılık demektir. Misil ise, eş, benzer, denk anlamlarına gelir. Bir İslam hukuku terimi olarak ecr-i misil, işçi veya memura çalışması karşılığı verilecek olan ücret, maaş gibi bedellerle menkul veya gayri menkullerin kiraya verilmesinden doğan kira bedellerinde bilirkişinin belirlediği miktarlar demektir. Akit sırasında tarafların belirleyeceği ücrete de ecr-i müsemma* adı verilir. Ecr-i misil işçinin çalışmasının veya yaptığı işin belli esaslara göre takdir ve tesbit edildiği piyasa değeridir. Bir işçinin ecr-i mislinin hesaplanmasında aynı veya benzer işi yapan diğer işçiler, işin yapıldığı yer, zaman ve mevsim gibi unsurlar göz önünde ...

Kategori : İslam Ansiklopedisi | Etiket: Ecr-ı Mısıl

Ecr-ı müsemma Belirlenmiş ücret, bedel. Ecr; bedel, ücret, ödül, salih amele verilen sevap; ecr-i müsemma ise; tef'il babında ismi mef'ul bir kelime olup konuşulan, belirlenen, tesbit edilen demektir. Terim olarak iş veya kira akdinde işe girerken veya akdi yaparken tarafların miktarını belirledikleri ücrete "ecr-i müsemma" denir. Akit sırasında miktarı belirlenmeyip iş yapıldıktan sonra veya kiralananda oturulduktan sonra emsal ücrete göre bilirkişi tarafından belirlenen ücrete ecr-i misil denir. İş akdinin geçerli olması için prensip olarak verilecek ücretin de belirlenmesi gerekir. Ücret; işçi, memur, subay gibi bir işveren adına çalışan kimselerin emeğinin günlük, aylık ve benzeri sürelere ait bedelidir. Satım akdinde satış bedeli ...

Kategori : İslam Ansiklopedisi | Etiket: Ecr-ı Müsemma

Ecir Ücretli, emekçi, işçi. Ecir, bir İslam hukuku terimi olarak, "bir hizmet akdiyle bir ücret karşılığında meşrû olan bir işi yapmak üzere emeğini kiraya veren kişi" anlamına gelmektedir. Ücret, menfaat bedelidir ve buna kira da denilmektedir (Mecelle, Madde: 405). İcare; ücret, bir şeyi kiraya vermek demektir. Istılah olarak ise, "cinsen ve kaderen malum bir menfaati malum bir bedel (ivaz) karşılığında satmak''tır. İcareye vermeye icar, kiralamaya isticar veya iktira; insanlar hakkındaki icareye müvacere; birşeyi kiraya verene acir veya mukri; birşeyi kiralayana müstecir veya müstekir; kiralanana mucir; kiraya verilene mecur, mucer, mustacer, mukra; çalışmaya sa'y, amel veya sınaa; kazanca kesb denilmektedir. Amele (işçi) ...

Kategori : İslam Ansiklopedisi | Etiket: Ecir

Ecel Belli bir zaman parçası ve bu parçanın sonu; vakit ve son. Birşey için belirlenmiş zaman dilimine ecel denir. İnsanın veya herhangi bir canlının eceli, kendisine tayin edilen ömürdür. "Ecelin gelmesi" ise, tayin edilmiş bulunan ömrün son bulması, yani ölümdür. Allah indinde her canlı için tayin edilmiş bir ecel vardır. Eceli geldiğinde dünya hayatı son bulur. "Eğer Allah, insanları, yaptıkları her haksızlıkta cezalandırsaydı, yeryüzünde tek canlı bırakmazdı. Fakat onları takdir edilen bir süreye kadar erteler. Ecelleri (süreleri) geldiği zaman da bir an dahi ne geri kalırlar, ne de ileri geçerler" (en-Nahl, 16/61). "Eceli geldiği zaman bir kimsenin ölümünü Allah geciktirmez" (el-Münafıkun, ...

Kategori : İslam Ansiklopedisi | Etiket: Ecel

Ebu'l-beser İnsanların babası. Hz. Adem*in künyesi. Ebû'l-Beşer, "eb" ve "elbeşer" kelimelerinin birleşmesinden meydana gelen bir terimdir. Eb, lügatta baba demektir. Ayrıca; dede, amca, birşeyin sahibi ve yeni birşeyi icad eden veya tamir edene de denir. "el-beşer" ise, insan anlamına gelmektedir. Bir tek kişi hakkında söylendiği gibi, insan topluluğuna da denir. Bunda erkek ve kadın ayrımı yoktur. Buna göre Ebû'l-Beşer; insanların babası anlamına gelen Arapça bir terimdir. İlk insan ve ilk peygamber Hz. Adem (a.s.)'ın künyesidir. İslam kaynakları Hz. Adem'i ilk insan olarak kabul eder. Kur'an-ı Kerim'in çeşitli sûrelerinde geçen değişik ayetler bu gerçeği ifade etmektedir. İnsanlara hitap eden ve onların bir ...

Kategori : İslam Ansiklopedisi | Etiket: Ebu'l-beser

Ebu yusuf (113/731-183/798) Hanefî mezhebinin imamı Ebû Hanife'den sonra gelen büyük Hanefi fakihi . Adı Ya'kub b. İbrahim el-Ensarî'dir. Irak bölgesinin fakihi kabul edilen Ya'kub 113/731 yılında Kûfe'de doğdu. Yûsuf adlı bir oğlu bulunduğu için Ebû Yûsuf (Yûsuf'un babası) lakabıyla meşhur oldu. Ailesi fakirdi ve Ebû Hanife'nin yardımıyla ilim tahsiline başladı. Ata b. es-Saib, Muhammed b. İshak b. Yesar ve Leys b. Sa'd gibi büyük hadisçilerden hadis okudu ve "hadis hafızı'' oldu. Ebû İshak eş-Şeybanî, Süleyman et-Temimî, Yahya b. Said el-A'meş gibi fakihlerden ders dinledi. İbn Ebî Levla'nın önemli fıkhı problemlerde İmam-ı Azam'ın ictihadlarına başvurduğunu görünce, ondan ayrılarak Ebû Hanife'nin derslerine ...

Kategori : İslam Ansiklopedisi | Etiket: Ebu Yusuf

Ebu turab "Toprak babası -veya- sahibi" anlamında Hz. Ali'ye Rasûlullah (s.a.s.) tarafından verilmiş bir künye. Hz. Ali (r.a.), bu künyeyi çok severdi; fakat, zamanla bu künyenin ona ait olduğu unutulduğundan veya yeni müslüman olanlar tarafından bilinmediğinden Emeviler döneminde bir zaman hutbelerde bu künye anılarak kendisine sövülürdü. İmam-ı Müslim'in rivayetine göre (Müslim, Fezailü's-Sahabe, 2409) Mervan'ın ailesinden Medine'ye vali tayin olunan biri Sahabe'den Sehl bin Sa'da gelerek, Hz. Ali'ye sövmesini ister. Hz. Sehl'in çekinmesi üzerine ise, "Allah, Ebû Turab'a lanet etsin deyiver" der. Sehl Hazretleri ise, "Ali'nin Ebû Turab kadar hoşlandığı hiçbir isim yoktu. Bu ismin verilmesine sebep olan hadise ise şudur" diye ...

Kategori : İslam Ansiklopedisi | Etiket: Ebu Turab

Ebu leheb (?/2 - ?/624) Hz. Peygamber'in amcası, aynı zamanda onun en şiddetli düşmanı. Kureyş eşrafından ve Peygamber efendimizin amcası olan Ebû Leheb'in asıl adı, Abdüluzza b. Abdulmuttalib b. Haşim'dir. Onun için "Alev babası" (yani cehennemlik) manasına gelen Ebû Leheb lakabı müslümanlar tarafından kullanıldığı gibi Kur'an'da da geçmektedir. Kendisi, Hz. Peygamber'e ve güçsüz müslümanlara eziyetler eder, karısı Ümmü Cemil binti Harb da Rasûlullah'ın geçeceği yollara dikenler atardı. Peygamber efendimiz, "Önce en yakın akrabanı uyar!" (eş-Şuara', 26/214) veya "Emrolunduğunu açık açık anlat!" (el-Hicr, 15/94) ayeti nazil olunca Safa tepesine çıkarak Mekkelileri uyarmıştı. Bu sırada Ebû Leheb yerden bir çakıl alarak Hz. Peygamber'e ...

Kategori : İslam Ansiklopedisi | Etiket: Ebu Leheb

Ebu hanıfe (80/150 - 700/767) İmam Azam (büyük İmam) lakabıyla bilinen, Ebû Hanife künyesiyle meşhur Numan b. Sabit b. Zevta (Zûta) mutlak müctehid ve fıkıhta Hanefi mezhebinin imamı. Ebû Hanife, Kûfe'de hicrî 80 yılında doğdu. Numan ve ailesinin Arap olmadığı kesindir; onun Farisi veya Türk olduğu şeklinde değişik görüşler vardır. Dedesi Zûta, Teym b. Sa'lebeoğulları kabilesinin azatlısı olup, Hz. Ali zamanında Kabil'den Kûfe'ye gelerek; orada yerleşti. Zûta'nın oğlu Sabit de Kûfe'de ipek ve yün kumaş ticaretiyle uğraştı. İslam'ın hakim olduğu bir ortamda yetişen Numan b. Sabit küçük yaşta Kur'an-ı Kerîm'i hıfzetti. Kıraatı, yedi kurradan biri olarak tanınan İmam Asım'dan aldığı rivayet ...

Kategori : İslam Ansiklopedisi | Etiket: Ebu Hanıfe

Ebu davud (202/817-275/888) Kütüb-i Sitte adı verilen büyük hadis mecmualarının Buhari ve Müslim'den sonra gelen Sünen'in müellifi olan büyük muhaddis. "İmam", "Şeyhu's-Sünne", "Mukaddemu'l-Huffaz" ve "Muhaddisu'l-Basra" gibi ünvanlara sahip olan Ebû Davûd, 817'de Sicistan'da doğdu. Tam adı, Ebû Davûd Süleyman b. El-Eş'as b. İshak b. Beşir b. Şeddad b. Amr b. İmran el-Ezdı es-Sicistanı'dir. Büyük dedelerinden İmran, Sıffin'de Hz. Ali'nin yanında şehid düşmüştür. Oğlu Ebû Bekr Abdullah da meşhur bir muhaddistir. Ebû Davûd, hadis ilimlerinin altın çağında, III. asırda yaşadı. İlim tahsilinde Irak, Şam, Mısır, Cezretü'l-Arap okulları, Horasan, Rey, Herat, Kûfe, Bağdad, Tarsus, Basra gibi yerleri dolaşmıştır. Hocaları arasında Ahmed b. Hanbel ...

Kategori : İslam Ansiklopedisi | Etiket: Ebu Davud