Lzdlrar
Lzdlrar
Şiddetli sıkıntıya düşmek,
bir şeye muhtaç olmak. Aynı kökten bir isim olan zarûret
kelimesi "şiddetli sıkıntı" anlamına
gelir. "Zarûret beni şunu yapmaya mecbur etti", "Filan
şuna ve şuna muzdar kaldı, yani şiddetli
sıkıntı yüzünden şunları şunları
yapmak zorunda kaldı" denir (İbn Manzûr, Lisanü'l-Arab,
Beyrut 1955, IV, 483).
Dinde ızdırar hali; insanı dinin yasak
ettiği bir şeyi yapmaya veya yiyip içmeye mecbur bırakan
durumdur. Bu, insanın, yasak olan şeyi yapmadığı
takdirde öleceğini veya ölüme yaklaşacağı bir
sınıra geleceğini kesin olarak veya galib zanla bilmesidir.
Burada, kişinin ölüm sınırına kadar sabretmesi
şart değildir. Şiddetli sıkıntı hali ortaya
çıkınca İslam'ın haram kıldığı
şeyler mübah olur. Bunlardan hayatını sürdürecek kadarını
yiyip içmesi caiz olur (es-Serahsî, el-Mebsût, XI V, 48; el-Kasanî,
Bedayiu's-Sanayi', VII, 176; es-Suyûtî, el-Eşbah ve'n-Nezair,
s.61; Ali Haydar, Düraru'l-Hukkam Şerhu mecelleti'l-Ahkam, 21. mad
. şerhi).
Kur'an-ı Kerîm'de şöyle buyurulur: "Şüphesiz
size ölü hayvan etini, kanı, domuz etini, Allah'tan
başkası için kesilen hayvanı haram
kılmıştır. Fakat darda kalana
başkasının payına el uzatmamak ve zarûret miktarını
asmamak üzere günah sayılmaz. Çünkü Allah bağışlayandır,
merhamet edendir" (el-Bakara, 2/173). "Size ne oluyor ki, Allah
size darda kalmanızın dışında, haram
olanları uzun uzun anlatmışken adının üzerine anıldığı
şeyi yemiyorsunuz" (el-En'am, 6/119; bk. el-En'am, 6/145;
en-Nahl, 16/115; el-Maide, 5/3). Mecbur olmak ve darda kalmak (ızdırar),
Kurtubî'nin (ö. 671/1273) dediği gibi "ya haksız olarak
bir kimsenin zorlamasıyla yahut da açlık halinde helal
yiyecek bulamamakla gerçekleşir. Kişi zaruret halinde bütün
mübahlardan aciz kaldığı için Allahü Teala bütün
haramları mübah kılmıştır" (el-Kurtubî,
el-Cami' Li Ahkami'l Kur'an, 3. Baskı, Mısır 1387, II,
232, 275).
Yine ayetlerde "Kendi elinizle kendinizi
tehlikeye atmayınız" (el-Bakara, 2/195), "Kendinizi
öldürmeyiniz" (en-Nisa, 4/29) buyurulur. Darda kalıp, yeme içmeyi
terkederek ölen kimse Allah'a asi olur. Çünkü bunda kendisini
tehlikeye atmak vardır. Ebû Yûsuf (ö. 182/798), Ebû İshak
eş-Şîrazî (ö. 476/1083) ve Hanbelîlerden bir görüşe göre,
darda kalanın ölü hayvan veya domuz etini yemesi vacib değil
mübahtır. Çünkü darda kalan bunları yememekle haramdan kaçınmış
olur. Diğer yandan ölü hayvan eti yemek ona tiksinti verebilir.
Nitekim sahabe uygulaması da bunu gösterir. Ashab-ı kiramdan
Abdullah b. Huzayfe es-Sehmî (r.a) Bizans'ın Suriye orduları
başkumandanı tarafından hapsedilmiş ve yanına
üç gün süreyle yalnız suyla
karıştırılmış şarap ve
kızartılmış domuz eti konulmuştu. Abdullah
bunları yemedi, içmedi; açlık ve susuzluktan bayılacak
duruma gelince, ölmesinden korktular ve hapisten çıkardılar.
O, başkumandana dedi: Darda (muzdar) kaldığım için
Allah bunları bana helal kıldı. Fakat ben dinim konusunda
sana bu zevki tattırmak istemedim" (İbnü'l Hümam,
Fethu'l-Kadîr, VII, 298; İbn Kudame, el-Muğnî, VIII, 596).
Burada yemenin mübah oluşu bir ruhsattır. Diğer ruhsatlar
gibi uyma zorunluluğu bulunmaz. Ayette şöyle buyurulur:
"Allah size, darda kalmanızın dışında haram
olanları bir bir anlatmıştır" (el-En'am, 6/119).
Bir şeyin haramdan istisna edilmesi, onun helal veya mübah olduğunu
gösterir.
Darda kalmanın (ızdırar halinin) bir
takım şartları vardır. Her zarûret iddiasında
bulunanın bu iddiası kabul edilmez ve haram fiil ona mübah
olmaz. Söz konusu şartlara gelince:
a. Zarûret halinin o anda mevcut olması gerekir.
Tecrübelere dayanarak mal, can veya uzuv telefi korkusu yahut telef
tehlikesi gibi... Burada haramı yeme veya içme konusunda telefin
kesin olması yahut ölüm sınırına gelinmesi şart
değildir.
b. Darda kalanın şer'an sakıncalı
olan fiili işlemek zorunda kalması; tehlikeyi gidermek için
haramı yeme dışında, mübah başka bir çıkış
yolu bulunmaması gerekir. Çünkü izdırar halinde haramı
kullanmanın sebebi, beslenme zarûretidir.
c. Harama yönelmeyi mübah kılan sağlam bir
özrün bulunması gerekir. Canı veya uzvu teleften korumak için
haramı yemek gibi. Aksi halde kişi gücünü yitirir, toplumdan
uzak bir yerde kalarak yaşamını kaybedebilir.
d. Darda kalanın İslam'ın prensiplerine
aykırı hareket etmemesi gerekir. Bu yüzden zina, başkasını
öldürme, dinden çıkma ve gasb hiçbir şart altında helal
olmaz. Çünkü bunlar özünde kötülük olan fiillerdir. Ancak darda
kalanın kalbi imanla dolu halde küfür kelimesini söylemesine izin
verildiği gibi (en-Nahl, 16/106; es-Serahsî, el-Mebsût, XXIV, 43,
44); sahibi darda olmadığı zaman, başkasının
yiyeceğini zorla bile olsa almaya da ruhsat verilir. Buna göre
mübah kılmakta ruhsat birbirinden farklıdır. Çünkü
mübah kılma, haramı helale çevirir ve ondan haramlık
vasfını kaldırır. Ruhsat ise günaha engel olur, fakat
fiil haram olarak devam eder.
Bir kimseyi öldürüp etini yemek kesinlikle mübah
olmaz. Nitekim Şafiîler dışında çoğunluk
İslam hukukçularına göre, ölmüş insan etini yemek de
helal değildir. Ancak Hanbelilere göre, ölen kimse düşman
askeri gibi kanı helal birisi ise darda kalan onun etini yiyebilir.
Ölü, hayatında iken öldürülmesi haram bir kimse ise, öldükten
sonra da onu yemek caiz değildir. Dayandıkları delil
şu hadistir: "Ölünün kemiğini kırmak, dirinin
kemiğini kırmak gibidir" (Malik, el-Muvatta, Cenaiz, 45;
İbn Hanbel, VI, 58, 100). Böyle bir kimseyi öldürmek nasıl
haram ise, öldükten sonra etini yemek de aynı şekilde
haramdır (İbn Kudame, el-Muğnî, VIII, 601; en-Nevevî,
el-Mecmû Şerhu'l-Mühezzeb, IX, 41).
e. Çoğunluğun görüşüne göre, zararı
gidermek için en az miktarla yetinmek gerekir. Çünkü haramın mübahlığı
zarurete dayanır. Zarûretler ise kendi miktarlarıyla
sınırlıdır (Mecelle, mad. 22).
f. Tedavi zarureti halinde kullanılacak haram
ilacı, takvasına ve meslekî bilgisine güvenilen bir doktorun
tavsiye etmesi gerekir. Diğer yandan bunun yerini tutacak helal bir
ilacın veya tedavi yönteminin bulunmaması da şarttır.
Darda kalma hali belli bir zamanla sınırlanamaz. Doktorun,
hastalığın gerektirdiği ölçüler içinde kadını
açması, bakması ve dokunması caizdir.
Hanefilere göre, şifa vereceği kesin olarak
biliniyorsa haram ile tedavi caizdir, bilinmiyorsa mübah olmaz.
El-Kasanî (ö. 587/1191) bu konuda şöyle der: "Açlık halinde
ölü hayvan eti yemek, susuzluk halinde şarap içmek ve boğazda
kalan lokmayı gidermek üzere şarap içmek nasıl caiz ise,
şifa vereceği kesin olarak bilindiği takdirde haram yiyecek
ve içeceklerle tedavi de bunun gibi caizdir, ancak onlarla
şifanın meydana geleceği bilinmiyorsa caiz olmaz. Ancak
Ebû Yusuf (ö. 182/798) aslında haram olduğu halde deve
sidiğinin tedavi amacıyla içilmesini caiz görmüştür.
Çünkü Hz. Peygamber, iklim değişikliği nedeniyle hasta
olan Arenîler'e böyle bir tedavi yolu göstermiştir. Ebû Hanife
(ö. 150/767) ise bu hadisi yalnız Arenîlerle ilgili ve sınırlı
olarak kabul eder" (es-Serahsî, el-Mebsût, X, 156; el-Kasanı,
Bedayîu's-Sanayi', 1, 61, 62; İbn Hacer el-Askalanî,
Fethu'l-Barı, X, 150; es-Suyûtî, el-Eşbah ve'n Nezair,
s.60; İbn Abidin, Reddü'l Muhtar, V, 224; Abdülkerim Zeydan,
İslam Hukukunda Zaruret Hali, Terc.
Hayreddin Karaman, Günün Meseleleri, İstanbul
1982, 1, 198-216; İbn Kudame, el-Muğnî, VIII, 595;
ez-Zühaylî, el-Fıkhu'l-İslamî ve Edilletuh, 111, 518).
Kimi zaman darda kalan kimse ölümüne yol açacak
zorlama karşısında azîmet veya ruhsat yolunda birisini
tercih edebilir. Mesela; silahla küfre zorlanan kimse ölmemek için, dıştan
bunu kabul etmiş görünebilir. Bunun cevazı şu ayete
dayanır: "Gönlü imanla dolu olduğu halde, zor
altında kalan hariç, inandıktan sonra gönlünü küfre açarak
Allah'ı inkar edenlere, Allah katından bir gazap vardır,
büyük azap da onlar içindir" (en-Nahl, 16/106). Bu ayet, Ammar
b. Yasir hakkında inmiştir. Müşrikler Ammar'a, anasına
ve babasına işkence ederek onu küfre zorlamışlardı.
Ammar'ın ana ve babası şehid edilmiş, kendisi ise
ağır işkence altında küfrü gerektiren sözleri
söylemişti. Gelip durumu arzedince, Hz. Peygamber ona; "Ne oldu
Ammar?" diye sormuş, o da; "Durum çok kötü ey Allah'ın
Rasûlü, seni kötülükle, onların tanrılarını da
iyilikle anmadıkça beni bırakmadılar" diye cevap
vermiştir. Peygamber (s.a.s) "Kalbini nasıl buldun"
demiş; Ammar ise, "imanla dolu buldum" cevabını
vemiştir. Bunun üzerine Allah elçisi, "Onlar sana aynı
şeyi yaparlarsa, sen de aynı şeyi tekrar edebilirsin"
buyurmuştur (es-Serahsî, a.g.e, XXIV, 43, 44; Tefsîru'l-Kurtubî,
1, 180, 182; İbnü'l Arabî, Ahkamü'l-Kur'an, 111, 167).
Yalancı peygamber Müseylime'nin casusları
iki müslümanı yakalayarak Müseylime'ye getirdiler. Bunlardan
birisi işkence altında, kendisinden istenen sözü söyledi ve
serbest bırakıldı. İkincisi söylemedi ve Müseylime
onu öldürdü. Sağ kalan Rasûlüllah'a gelerek durumu arz etti ve
şu cevabı aldı: "Arkadaşın imanında
sebat ederek öldü. Sana gelince ruhsatı tercih etmiş
oldun" (Tefsîru'l-Kurtubî, X, 182; İbnü'l-Arabî, a.g.e, 111,
167).
Darda kalma takıyyeyi de gerektirebilir.
Takıyye, bir kimsenin zor karşısında, ölüm veya işkenceden
kurtulmak, kendini korumak için, olduğundan başka türlü
görünmesi ve davranmasıdır. Allahu Teala şöyle
buyurur: "Müminler, müminleri bırakıp ta kafirleri dost
ve idareci edinmesinler. Kim böyle yaparsa, Allah'tan bekleyeceği hiç
bir şey yoktur. Ancak onlardan sakınmanız hali müstesnadır.
Allah sizi kendisiyle sakındırır. Dönüş
Allah'adır" (Alu İmram 3/28). İbni Abbas "ancak
onlardan sakınmanız müstesnadır" ayetinin tefsirinde
şöyle demiştir: Bu kalbi imanla dopdolu olduğu halde,
diliyle küfrü gerektiren sözü söylemektir. Böyle yapan öldürülmez
ve günah işlemiş olmaz" (Tefsîru'l-Kurtubî, IV, 57; bk.
es-Serahsî, a.g.e, ,X X I V, 45, 46) . İbnü'l-Arabî de şöyle
diyor: "Ancak onlardan korkmanız müstesna; eğer
korkarsanız, yani tehlike varsa onlara uygun tarzda
davranış, onları aldatın,
şaşırtın, inanarak değil, fakat dış görünüş
bakımından kötülük ve eziyetlerini defedecek sözleri
söyleyin" (İbnü'l-Arabi, a.g.e, I, 268: bk. el-Cassas,
Ahkamü'l-Kur'an, II, 9).
Hamdi DÖNDÜREN
Sitemizde yer alan tüm içerikler internet ortamından toplanmış ve derlenmiştir. Yer alan bilginin doğruluğu garanti edilmemektedir. Yanlış bilgi için tarafımıza sorumluluk yüklenemez. Yanlış bilginin doğuracağı etkenlerden sitemiz ve yöneticileri sorumlu tutulamaz.