Müste'men
Müste'men
İslam devleti sınırları içine
müsaade alarak giren harbi veya yabancı bir ülkeye aynı
şekilde müsaade ile giren müslüman ve zimmiler hakkında
kullanılan bir İslam hukuku terimi. Müste'men, müsaade ile
girdiği ülkede canı, malı ve namusu hakkında emniyet
altında bulundurulan, kendisine eman verilen kimsedir. Buna, müste'min
de denilir. Bu takdirde, yabancı bir milletin ülkesine girmek için
o milletin hükümetinden müsaade isteyen, güven altına
alınmasını isteyen kimse demektir. Müste'men dört kısımdır:
a) Küfür ülkesine müsaade isteyerek giren müslüman, b) Küfür
ülkesine eman ile giren zımmî*, c) İslam ülkesine eman ile
giren gayrı müslim, d) Bir küfür ülkesinden diğer bir küfür
ülkesine giren gayri müslim. Müste'men ile ilgili olarak Kur'an'daki
hüküm şu ayetle belirlenmiştir: "Ey Muhammed! Müşriklerden
biri sana sığınırsa onu güvene al; ta ki Allah'ın
sözünü dinlesin. Sonra onu güven içinde olacağı yere
ulaştır. Çünkü onlar bilgisiz bir topluluktur" (et-Tevbe,
9/6). Hudeybiye anlaşmasından sonra Medine'ye gelen Ebu Süfyan'a
eman verilmiş ve ona dokunulmamıştır. Hz. Peygamber (s.a.s.),
küçük yaşta da olsa müslümanlardan herhangi bir kimsenin eman
verme yetkisine sahip olabileceğini "Müslümanların taahhüdü
bir bütündür, onu rütbesi en aşağıda olan da
taşır" sözleriyle işaret etmiştir.
Müste'men, girdiği ülkede kısa bir süre
kalabilir. Bu süre içinde aşağıda belirlenen bir
kısım yetki ve sorumluluklara tabidir:
Yabancı bir ülkeye ticaret vb. bir maksatla giden
müslüman müste'men, gittiği ülke halkının malına,
canına, namusuna tecavüz edemez. Oraya girerken alınan
giriş izni bir anlaşma hükmündedir. Müslüman, ahdine vefa
göstermelidir. Ancak bulunduğu ülke idaresinin izni ile halkının,
müslüman müste'mene yaptığı tecavüze misli ile mukabele
edilir. Küfür ülkesindeki müslüman müste'men, kafir birinin malını
onun rızasıyla alış-veriş, faiz ve fasit
akitlerle alabilir. Ebu Yusuf bu görüşte olan Ebu Hanife ve
İmam Muhammed'e karşı çıkmış "Müslüman
nerede olursa olsun İslam hukukuna göre hareket etmesi gerekir"
ictihadında bulunmuştur. Gayrı müslimin malını
çalmak, gasbetmek ve aldığı borcu ödememek caiz değildir.
İslam zimmetinde bulunan küfür ülkesindeki
zimmî bir müste'men tecavüze uğrar veya esir edilirse
bağlı bulunduğu İslam devletinin onu kurtarmaya çalışması
lazımdır. Bir zimmînin küfür ülkesine iltica etmesine Hanefi
mezhebine göre müsaade edilmez. Çünkü böyle bir zimmînin küfür
ülkesine ilticası, İslam devleti aleyhine sonuçlar doğurabilir.
Ancak ticaret veya sanat öğrenmek için gidip gelmesine müsaade
edilebilir. Küfür ülkesi vatandaşlarından biri ticaret ve
benzeri işler için uzun süre olmamak kaydıyla İslam
ülkesine müste'men olarak gelebilir. İslam ülkesinde bulunan iki
müslümandan biri diğerini kasıtlı olarak öldürürse
katil hakkında kısas gerekir.
Müste'menliğin sona ermesi, Hanefi mezhebine göre,
o kimsenin İslam ülkesinden çıkıp düşman ülkesine
girmesiyle olur. Hanbelîler ise, geri gelmemek üzere çıkmış
olmayı şart koşarlar. Bu mezhebe göre, İslam
ülkesinden çıkıp bir süre sonra dönen kişinin müste'menliği
devam eder.
Bulunduğu İslam ülkesinde bir yıl ve
daha fazla ikamet eden gayri müslim bir müste'men, zimmet ehli olmayı
kabul etmiş olur ve kendisinden cizye alınmaya
başlanır. Haracî ve öşrî araziden bir miktar yer alan
müste'men, İslam ülkesinin zimmi vatandaşı kabul edilir
ve kendisinden cizye alınır. Haracî bir araziyi icara tutan bir
müste'men zimmet ehli kabul edilmez. Zimmetin sabit olması için
haracın tahakkuku gerekir. Kitap ehli bir müste'men kadın,
İslam ülkesinde müslümanla veya zimmet ehli birisiyle evlenirse
kendisi de kocasına bağlı olarak zimmet ehli olur. Ancak
erkek olan müste'men bu durumda zimmet ehli sayılmaz. Zimmeti kabul
eden bir müste'menin kafirlere iltihak etmek için küfür ülkesine
gitmesine müsaade edilmez. Zimmeti kabul etmiş bulunan İslam
ülkesindeki bir müste'menin malı, rızasıyla da olsa, faiz
ve fasid akidlerle alınamaz, esir edilemez, eza ve cefaya
uğratılamaz, hiç bir surette kendisine zulmedilmez.
Müste'menler için verilen izinler; özel, genel, anlaşmalı,
örfe dayalı izinler ve müste'menden dolayı yakınına
hükmen verilmiş olan izinlerdir.
Müste'men olan bir müslüman küfür ülkesinde oranın
vatandaşından birini öldürse veya malını telef edip
sonra İslam ülkesine gelse, hakkında İslam hükümleri
tatbik edilemez, ancak manevi sorumluluğu gerektirir. İslam
ülkesinde bir kafiri öldüren müslüman veya zimmiye kısas tatbik
edilmez. Ancak öldürülen şahıs müste'men olursa diyet
ödenmesi gerekir. İslam ülkesinde bulunan iki müste'menden biri
diğerini kasıtlı olarak öldürürse, katil de kısas
edilir. Müste'menin, kul hakkı dışında
işlediği suçlara ceza verilmez. İmam Ebu Yusuf'a göre
sadece içki cezası tatbik edilebilir. İslam ülkesinde zimmeti
kabul eden müste'men hakkında zimmet ehli hükümleri uygulanır.
Casusluk yaptığı ortaya çıkan müste'men,
hakkında verilen devlet güvencesi (emanı)
kaldırılmış olur ve çaprazlama uzuvları
kesilerek (salbedilerek) öldürülür.
İslam ülkesinde vefat eden bir müste'menin yanındaki
malları küfür ülkesinde veya İslam ülkesindeki varisleri adına
muhafaza edilir. Mirasçısı bulunmayan müste'menin malı (terekesi)
devlet hazinesine kalır.
slam ülkesindeki müste'menlerin devletin idarî
makamlarında bulunmaları siyasî sakıncadan dolayı
caiz değildir. Müste'menlere, zımmiler hakkında tatbik
edilen hukuk uygulanır. Ancak İslam hukukunun haklarında
tanıdığı haklar müslümanların ve İslam
devletinin menfaatlerini zedeleyici nitelikte olursa bu hakları
kısıtlanır. Buna bağlı olarak müslümanları
zayıflatıp İslam düşmanlarını güçlendireceği
için müste'menlerin savaş malzemesi alıp ülkelerine
götürmeleri fakihlerce caiz görülmemiştir. İslam ülkesine
ticaret için gelen müste'men tacirler devletin himayesi altındadırlar.
Hz. Ömer devrinde kendilerinden onda bir (1/10) nisbetinde ticaret
vergisi alınmasına karar verilmiştir. Yabancılar
ülkesinde ticaret yapan müslümanlardan alınan vergi nisbetine göre
alınması kararlaştırılan bu vergi Hanefiler
tarafından benimsenmiştir. İmam Malik ve İmam Ahmed,
her ne olursa olsun onda bir (1/10) nisbetini sabit
kılmışlar; İmam Şafiî ise ticaret vergisi alınması
şart koşulmayan yabancıdan bu verginin alınmaması
gereğinde ictihad etmiştir. Ancak genel manada ağırlıklı
görüş, İslam devletinin ve müslümanların menfaatinin
gerektirdiği şekilde vergi almak ve almamak devlet reisine
aittir. Alınacaksa da bir yılda bir maldan bir defa vergi
alınması yine Hz. Ömer'in ictihadı ile sabit olmuştur.
İslam ülkesine giren bir müste'men kafirin
şahsî hukuku koruma altındadır. İzinsiz giriş
yaparsa esir muamelesine tabi tutulur. İslam ülkesine gelen karı
koca yabancıdan biri müslüman olursa yanlarındaki küçük
çocuklarına da müslüman muamelesi yapılır; çocuk büluğ
çağında ise müslüman sayılmaz. Ancak küfür ülkesine
müste'men olarak gelen kafir karıkocadan birinin müslüman olmasıyla
yanındaki küçük çocuğun da müslüman olduğu kabul
edilmez. Müslüman ülkede İslam'ı seçen kafir müste'menin
kölesinin sahibi tarafından müslümanlara satılması lazımdır.
Çünkü müslüman, kafire köle olamaz. Müste'men kendi ülkesine
döneceği zaman şahsi eşyalarını da götürebilir.
Ancak silah ve benzeri müslümanlara zarar veren eşyasını
götüremez. İmam Şafii'ye göre ise düşmanın
kuvvetini artıracak elbise, yiyecek gibi her türlü eşyanın
kendi malı da olsa küfür diyarına götürmesine müsaade
edilmez.
Küfür ülkesinde bulunan iki müslüman müste'menden
biri diğerini kasıtlı olarak öldürürse, katil hakkında
kendi malından diyet ödemesi gerekir; kısas edilmez. Hata ile
öldürülmüş ise hem diyet ödemesi ve hem de keffaret vacip olur.
Yine böyle bir müslüman müste'men, küfür ülkesinde esir bulunan bir
müslüman veya müslüman olmuş o ülke halkından birini
öldürürse kısas ve diyet lazım değildir. Ancak
öldürme hata yoluyla olursa keffaret gerekir.
Cengiz YAĞCI
Sitemizde yer alan tüm içerikler internet ortamından toplanmış ve derlenmiştir. Yer alan bilginin doğruluğu garanti edilmemektedir. Yanlış bilgi için tarafımıza sorumluluk yüklenemez. Yanlış bilginin doğuracağı etkenlerden sitemiz ve yöneticileri sorumlu tutulamaz.