Icma

ıcma

İttifak etmek, görüş birliğine varmak, azmetmek, kasdetmek. Hz. Peygamber'den sonraki bir çağda amelî bir meselenin şer'î hükmü üzerinde İslam müctehidlerinin birleşmesi. İslam hukukunda, müctehidlerin üzerinde ittifak ettikleri dört tane aslî delil vardır: Kitap, Sünnet, İcma, Kıyas. Bilginler İcma'ın huccet sayılmasında ittifak etmekle birlikte, icma yapacak müctehidlerin kimler olacağı konusunda ihtilafa düşmüşlerdir. Şiîler, kendi müctehid ve imamlarının icmamı hüccet olarak kabul etmiş, müslümanların büyük çoğunluğu da cumhur-u ulemanın icmamı huccet saymışlardır.

İslam'da icma fikrinin ortaya çıkışı, Sahabîler asrında başlayıp müctehid imamlar devrine kadar tedrîcî olarak gelmiştir. Bu gelişme üç devre teşkil eder:

l) Sahabîler, karşılaştıkları yeni meseleler üzerinde ictihad yaparlardı. Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ömer, özellikle amme hukuku sahasında, istişareye başvurarak şûra ictihadı yaptırıyorlardı. Bu ictihadlar sonunda varılan ihtilafsız hükümler, ferdî hükümlerden daha kuvvetli sayılıyor, buna muhalefet edilmiyordu. İşte bu çeşit hükümlere "İcma" adı verilir (İbnu'l Kayyim, İ'lamu'l-Muvakkıîn, Mısır 1955, I, 61-66).

2) Müctehid imamlar devrinde, her imam ictihad yaparken ülkesindeki fakihlerin görüşlerine aykırı bir şey söylememek için dikkat eder ve böylece görüşünde yalnız kalmak istemezdi. Mesela Ebû Hanîfe, kendisinden önce yaşamış oları Kûfe bilginlerinin icma ettikleri hususlara uymak için çok titizlik gösterirdi. imam Malik, Medinelilerin icmaını huccet sayardı.

3) Fakîhler, uymak için Ashab-ı kiramın icma ettikleri meseleleri öğrenmeye büyük bir titizlik gösterirlerdi. Onlar sahabîlerin icma ettikleri, şeylerin dışına çıkmamaya çalışıyorlardı (Muhammed Ebu Zehra, İslam Hukuku Metodolojisi, çev. A. f ener, Ankara 1986, 171, 172).

İcma yalnız bir kısım Şer'î hükümlerde geçerlidir, icma ibadetlerde ve hukukî meselelere ait hususlarda gerçekleşir. Şer'î delillerden çıkarılması mümkün olmayan ahiret halleri, kıyamet zamanı gibi şeyler icma ile bilinemez.

İcma ehli; fasık, bid'atçı olmayan ve ictihad seviye ve gücüne sahip bulunan alimlerdir. İcmaın şartı da, bir asırda, yani, bir zamanda bulunan ve bu özelliklere sahip oları müctehidlerin ittifak etmeleridir. Bu yüzden bir mesele hakkında bir asırdaki müctehidlerden yalnız bir kısmının ittifak etmeleri, bir icma mahiyetinde olamaz. Bazı bilginlere göre, bir, iki kişinin muhalefeti icmaın oluşmasına engel bulunmaz.

İmam Malik'e göre, Medine halkının ittifakları icmadan saydır. Zeydiyye ile İmamîyye'ye göre, Rasul-i Ekrem'in neslinden başkanlarının icmal geçerli değildir. Zahiriyye ve Ahmed b. Hanbel'den bir rivayete göre, Ashab-ı kiramdan olmayan müctehidlerin icmal muteber değildir (Ömer Nasuhî Bilmen, Istilahat-ı Fıkhiyye Kamusu, İst. 1967, s. 163, 164).

Fakîhlerin büyük çoğunluğuna göre icma hem mümkün ve hem de fiilen olmuştur. Sahabîler devrinde nine'nin altıda bir miras hissesi alacağına dair icma hasıl olmuştur. Nine tek ise, altıda biri, tek başına alır. İki ise, altıda biri aralarında paylaşırlar. Yine Sahabîler, baba bir erkek ve kız kardeşlerin öz kardeşler bulunmadığı takdirde, onların yerine geçmeleri üzerine icma etmişlerdir. Yine Sahabîler, müslüman kadının gayri müslimle akdetmiş bulunduğu nikahın batıl olduğunda da icma etmişlerdir. Sahabîlerin icma ettikleri meseleler sayılmayacak kadar çoktur. İcma hakkındaki deliller şunlardır:

l) Kur'an-ı Kerîm'de icmaı öngören çeşitli ayetler vardır:

"Kendisine doğru yol açıkça belli olduktan sonra, Peygamber'den ayrılıp mü'minlerin yolundan başkasına uyan kimseyi, yöneldiğine döndürürüz ve onu cehenneme yaslandırırız. Orası ne kötü bir dönüş yeridir " (en-Nisa, 4/1 15).

Bu ayete göre, müminlerin yolundan başkasına uymak caiz değildir. Çünkü böyle yapanlar, Peygamber'den ayrılmış olup, Allah onları cehenneme yaslandıracaktır. Bir kimse müminler topluluğundan ayrılır ve onların görüşlerinin zıddını ileri sürerse, elbette onların yollarına uymamış olur. Mesela, müminler cemaatı "bu helaldir" derse, aynı şey için "bu haramdır" diyenler, cemaata uymamış olurlar (imam Şafiî, er-Risale, s. 472; İmam Gazzalî, el-Mustasfa, I, 175).

"Sizler insanlar için ortaya çıkarılmış, iyiliği emreden ve kötülükten nehyeden en hayırlı ümmetsiniz" (Alu imran, 3/110).

Bu hayırlı oluş, ittifak ettikleri şeylerin doğru olmasını gerektirir.

"İnsanlar üzerine şahitler olasınız diye, böylece sizi orta bir ümmet kıldık" (el-Bakara, 2/143). Bu ümmetin üzerinde ittifak ettiği şeyin hak olması gerekir.

2) Hadisten deliller:

"Ümmetim dalalet üzerinde birleşmez" (İbn Mace, Fiten, 8). "Müslümanların güzel gördüğü şey, Allah katında da güzeldir" (Ahmed b. Hanbel, I, 379).

İmam Şafiî, icma konusunda Hz. Ömer'in Şam'ın Cabiye karyesinde yaptığı bir konuşmada şöyle söylediğini rivayet eder: "Peygamber (s.a.s) benim sizin aranızda yaptığım gibi aramızda ayağa kalktı ve şöyle buyurdu: "Sahabilerime, sonra onların ardından gelenlere, sonra onların ardından gelenlere saygı gösterin. Daha sonra yaları ortaya çıkar. Hatta kişi teklif edilmediği halde yemin eder; İstemediği halde şahitlik yapar. Kimi, Cennetin ortası sevindiriyorsa, o, cemaatten ayrılmasın. Çünkü, şeytan tek kalan kimse ile beraber olup, iki kişiden uzaktır" (Şafiî, er-Risale, s. 474).

Hz. Ali'nin şöyle dediği rivayet edilir: "Benim ve Ömer'in re'yi, sahibinden hamile olup çocuk doğuran cariye (Ümmü'l-Veled)'nin satılamayacağı üzerinde birleşmişti. Şimdi ise ben bunların satılabileceğini caiz görüyorum". Bunun üzerine kendisine; "Ömer'le ittifak ettiğin görüş bu görüşünden daha üstündür" denilmiştir (Şafiî, a.g.e, s. 474).

İcmaın mertebeleri

l) Sarih icma: Bu, her müctehidin, icma konusu oları fikri kabul ettiğini açıkça söylemiş olduğu icmadır. Bu tür icma, fakihlerin büyük çoğunluğunun ittifakı ile şer'î bir delildir. Böyle bir icma ister her asırda, isterse sadece Sahabiler asrında vuku bulsun netice değişmez.

2) Sükûtî icma: Herhangi bir asırda, ictihad yetkisi oları fakih belli bir görüşe varır ve bunu ilan ederse ve kendisini tenkit eden çıkmazsa buna "sükutî icma" denir. İmam Şafiî ve bir çok bilgin, bu tür icma'ın huccet (delil) olduğunu kabul etmez. Onlara göre burada susma, rıza anlamına gelmez, sevgi ve saygıdan veya fitne korkusundan susmuş olabilir.

Sükûtî icmayı delil sayanların dayanakları:

a) Düşünüp araştırmadan veya araştırma için gerekli oları zaman geçmeden önceki susma delil olamaz. Bundan sonraki susma ise beyan demektir. Çünkü konuşma gereken yerde susmak, ikrar anlamına gelir.

b) Hakka karşı susmak haramdır. Sahabeyi ve diğer müctehidleri böyle bir haramla itham caiz değildir. Hadiste; "batıl gördüğü halde hakkı söylemeyen dilsiz bir şeytandır" buyurulur.

3) Müctehidlerin belli bir ortak noktada ittifak etmeleri;

Bir mesele üzerinde aynı asırdaki fakihler ihtilafa düşerler ve herhangi bir müctehid, diğerlerinin görüşüne her yönden zıt bir ictihad'da bulunmazsa, bu durumda aralarında görüş ayrılığı olmakla birlikte, bir noktada birlik (icma) bulunmuş olur. Mesela, Ashab-ı kiram, miras bırakanın erkek kardeşleriyle birlikte mirasçı oları dedenin hissesi üzerinde ittifak edememiştir. Bazısı üçte birden az olmamak üzere mirasçı olacağını, kimisi de dede varken kardeşlerin hiç miras alamayacağını söylemişlerdir. Ancak, dedenin mirasçı olacağı konusunda görüş birliği içindedirler. Bir kısım fakihlerle, bazı Hanefîler, bu tür icmaı da sükûtî icma'dan sayarlar.

İcma'ın temelde dayandığı delil (senet):

Üzerinde icma bulunan bir meselenin Kitap veya Sünnete dayanması gerekir. Çünkü hüküm koyma hakkı Allah ve Resulune aittir. Müctehidler kendiliklerinden hüküm koyamazlar. Bazı müsteşrikler senetsiz icma yapıldığını öne sürerek, yanılgıya düşmüşlerdir. Ashab-ı kiram, icma ettikleri meselelerde görüşlerini dayandıracak bir nass bir dayanak araştırıyorlardı:. Mesela; Hz. Ebû Bekir'e, halife iken, annenin annesinin annesi (büyük nine) gelip, ölen torunundan miras hakkı istedi. Ebû Bekir (r.a) şöyle dedi: "Allah'ın kitabında senin için bir şey bulamıyorum. Resulullah (s.a.s)'den de bu konuda bir şey duymadım. Şimdi git; senin bu durumunla ilgili olarak arkadaşlarımla görüşeyim veya görüşümü tesbit edeyim". Öğle namazından sonra Ashaba durumu sordu. Muğîre b. Şu'be (r.a) ayağa kalkarak; Resulullah'ın nineye altıda bir hükmettiğini bildirdi. Muğîre'ye başka şahit soruldu. Muhammed b. Mesleme de Hz. Peygamber'den aynı mahiyette hadis duyduğunu söyledi. Bunun üzerine nineye altıda bir miras hakkı üzerinde icma oluştu (Ebû Davud, Feraiz, 5; Tirmizî, Feraiz 10; İbn Mace, Feraiz, 4; el-Mevsilî, el-İhtiyar, V, 90).

Yine birbirine mahrem olan kadınların bir nikah altında toplanamayacağında icma ederken bu konu ile ilgili ayet ve hadislere dayanmışlardır (en-Nisa, 4/23; Buharî, Müslim, Ebû Hüreyre'den: el-Kasanî, Bedayiü's-Sanayi', II, 262-266; İbnü'l-Hümam, Fethu'l-Kadir, II, 360-364; İbn Rüşd, Bidayetü'l-Müctehid, II, 35, 36).

İcma'ın senedi kıyas veya maslahat da olabilir. Çünkü kıyas ve maslahat da çoğu defa temelde ayet veya hadise dayanır. Mesela; Hz. Ömer, fethedilen Suriye topraklarının mücahidlere dağıtılmaması üzerinde icma ederken, önce maslahatı gözönüne alarak Sahabîlerle iki gün müzakere etmiş, ancak ikna edememiştir. Sonunda şu ayeti zikredince onlar ikna edilmiş ve görüş birliğine varılmıştır. "Allah'ın fethedilen memleketler halkından Peygamberine verdiği şey (ganimet); Allah, Peygamber, Peygamber'e yakınlığı olanlar, yetimler, yoksullar ve yolda kalmışlar içindir; İçinizdeki zenginler arasında elden ele dolaşması için değildir. Peygamber size ne verirse onu alın, sizi neden alıkoyarsa ondan kaçının. Allah'tan sakının, çünkü Allah'ın azabı şiddetlidir" (el-Haşr, 59/7).

Hz. Ebû Bekir'in halîfe seçilmesi ve Kur'an'ın toplanması gibi konulardaki icmalar, sahabîlerin ayet ve hadise dayanmaksızın icma ettiklerine delil olamaz. Çünkü bunlar teşrîî bir hüküm üzerinde yapılmış icma' sayılmayıp, ancak ameli bir hususu infaz etmek üzere varılan ittifaktan ibarettir (M. Ebû Zehra, a.g.e, s. 181).

İslam hukukçularının büyük çoğunluğuna göre, hakkında icma olan bir mesele üzerinde tekrar icma meydana gelmez. Çünkü ikinci icma birincisiyle çatışır.

Diğer yandan birinci icma delil teşkil ettiğine göre, bunun aksine icma yapmak şöyle dursun, buna karşı çıkmak bile caiz olmaz. Ancak icma ictihadi bir mesele üzerinde ise, bu konuda daha sonraki asırlarda başka bir icma yapılabilir. Çünkü ictihad ictihadı nakzetmez.

Fakîhler, Ashab-ı kiramın icmaından başka icma üzerinde ittifak edememişlerdir. Sahabilerin Şer'î hükümler üzerindeki icmaları tevatürle sabit olmuştur. Sahabe devrinden sonraki hiçbir icma ise tevatür yoluyla sabit olmamıştır. Bu yüzden fakihler, birbirlerinin ileri sürdüğü icmaları tanımamışlardır. Hılaf kitapları bu konulardaki çekişmelerle doludur.

Fahruddin er-Razî ve birçokları ahad haberle nakledilen bir icmaı kesin delil saymaz. Bir kısım usûl bilginleri ise, icmaın ahad haberle naklini caiz görürler (M. Ebû Zehra, a.g.e, s. l 83).

Hamdi DÖNDÜREN

Kategori: İslam Ansiklopedisi |

Etiket: Icma

Kaynak: http://samil.ihya.org/ansiklopedi/icma.html

vuhuv.com.tr

Önemli Uyarı
Sitemizde yer alan tüm içerikler internet ortamından toplanmış ve derlenmiştir. Yer alan bilginin doğruluğu garanti edilmemektedir. Yanlış bilgi için tarafımıza sorumluluk yüklenemez. Yanlış bilginin doğuracağı etkenlerden sitemiz ve yöneticileri sorumlu tutulamaz.