Ikab
ıkab
Akibet, sonuç, suçlunun işlediği fiilin
sonunda verilen ceza.
Kur'an-ı Kerîm'de ikab kelimesi, 20 yerde geçmiş
ve ceza anlamında kullanılmıştır. "Allah'ın
ikabı (cezası), cidden çetin olandır" (el-Bakara,
2/196). Bu ifade Kur'an'da 14 yerde geçmektedir.
Hadis kitaplarında da ikab ukubet kelimeleri, işlenen
suçun karşılığında verilen ceza anlamında görülmektedir.
Mesela, hadis kitaplarında geçen bazı başlıklar
şöyledir: "imamına isyan edenin ukubeti (cezası)"
(Buharî, Cihad, 164), "Zekat'a engel olanların ukubeti"
(Nesaî, Zekat, 4), "içki içmenin ukubeti" (Darimî, Sünen,
Eşribe, 10).
İkab kelimesinin hadislerde de ceza anlamına
geldiğine dair bir kaç kısa hadis şöyledir:
"Allah dilerse ikab eder (cezanandırır),
dilerse af eder" (Buharı, Ahkam, 49, Menakibü'l-Ensar, 43,
İman, 11, Tefsiru Sûre, 60; Nesaî, Bey'at, 9; Darimî, Siyer,
16).
"... Kim dünyada günah işlerse,
karşılığında ikab olunur (cezalandırılır)"
(Buharî, İman, 11, Ahkam, 49, Hudûd, 8, Tefsiru Sure, 60;
Müslim, Hudûd, 41; Tirmizî, Hudûd, 12; İbn Mace, Hudûd, 33;
Ahmed b. Hanbel, Müsned, I, 99, 109, V, 314, 320).
"...Resulullah onu affetti, ikab etmedi (cezalandırmadı)"
(Ebû Davud, diyat, 6; Darimî, Mukaddime, 11).
Fıkıh'ta bu kelime, yine ceza anlamında
şu şekilde tarif edilmiştir:
İkab, ukûbet; kanun koyucunun emrini çiğneyene
karşı toplumun menfaati için konulmuş bir cezadır (Abdulkadir
Udeh, et-Teşriü'l-Cinaiyyü'l İslamî, Kahire, I, 609).
Ukûbet, emrolunanı terketmeyi,
yasaklarını irtikab etmeyi önlemek için kanun vazunın
koyduğu bir cezadır. Sorumlu insanı suç işlemekten
alıkoyan, işlemişse bir daha işlemesini önleyen başkasına
ibret olsun diye önceden tayin edilmiş maddî cezadır. (Ahmed
Fethi el-Behnesî, es-Siyasetü'l- Cinaiyye Fi'ş-Şeria fi'l
İslamiyye, Kahire 1965, 213).
İkab'a (cezaya) ait bazı prensipler
vardır:
1- Kanunîliği: İslam ceza hukukunda hangi
suça ne çeşit ve ne kadar ceza verileceği açıkça
belirtilmiştir. Suçlulara, kanunda açıkça belirtilmemiş
bir ceza verilemez.
2- Şahsîliği: Ceza ancak suç işleyene
verilir. Bir kimsenin işlediği suç nedeniyle, diğeri
sorumlu tutulamaz. İkabın şahsîliği genel bir
esastır.
3- Umumîliği: Suç işleyen kim olursa olsun
fark gözetilmeksizin o suçun ikabına çarptırılır.
Kanun önünde herkes birdir. Hz. Peygamber zamanında, Mekke'nin
fethi sırasında, soylu bir kadın hırsızlık
yapmıştı. Bu kadının affı için, Peygamber (s.a.s)'in
sevdiği bir kişi olan Usame b. Zeyd şefaatçi oldu.
Resulullah (s.a.s) şöyle buyurdu: "Muhakkak ki,
İsrailoğulları arasında şerefli biri
hırsızlık ettiği zaman, onu cezasız
bırakırlar, zayıf biri hırsızlık ettiği
zaman ise (onun elini) keserlerdi. Ben, çalan kadın kızım
Fatma da olsaydı yine de elini keserdim" (Buharî,
Fedailu'l-Ashab, IV, 213). Resulullah bu sözü ile, herkesin kanun karşısında
bir olduğunu ve kanunun umumî olduğunu belirtmiştir.
Cezaların taksimi
1- İslam ceza hukukunda cezalar; hudûd, cinayet
cezalan ve ta'zir olmak üzere üçe ayrılmaktadır. Bu taksim suça
göre taksimdir.
a) Hudûd: Allah hakkı olarak uygulanması
gereken miktarı belli cezalardır. Bu cezalar, zina cezası,
hırsızlık cezası, şarap içme ve sarhoşluk
cezası, iftira cezası (kazif haddi), yol kesme (kat'ı tarik
veya hıraba) cezalarıdır (Fahreddin Ebu'l-Mehasin Hasan b.
Mansur el-Uzcandî, el-Ferganî, Kazîhîn, Fetava-ı Kazihîn, III,
467; Şeyh Zade, Mecmeü'l-Enhür fî Şerhi'l-Mülteka'l Ebhur,
I, 592).
b) Cinayet cezaları: Kısas, diyet, keffaret,
mirastan mahrumiyet gibi kısımları vardır.
c) Ta'zir cezaları: Miktarları huduttan
aşağı olup, kesinlikle tayin edilmeyen, te'dip
anlamında cezalardır (ez-Zeylaî, Tebyinü'l-Hakaik, III, 207;
İbn Abidin, Reddü'l-Muhtar, III 179). Kur'an ve hadisin iyi karşılamadığı,
haksız yere insanlara eziyet ve zar veren şeyleri irtikab
nedeniyle gerekir (İbn Nüceym, el-Bahrü'r-Raik, V, 46;
Mergînanî, Hidaye, II, 99). Hakimin takdirine göre; ıslah
oluncaya kadar hapis, 39 sopayı aşmamak şartıyla dayak
ile olabildiği gibi; kulak burkmak, sert söz, hakimin asık
çehre ile bakması, yalancılığın ilanı, sürgün
ile ta'zirin infazı mümkündür. Suç ve suçlunun durumuna göre
hakimin takdirine bırakılmıştır (es-Serahsî,
Mebsut, IX, 71-79; XXIV, 35, 36). Bununla beraber hakimin suçlunun
hareketine uygun olmayanla ta'zire hakkı yoktur (İbn Nüceym,
a.g.e, V, 45).
Cezayı düşüren sebepler: ölüm, af, kısasa
tevarüs, faal nedamet, müruru zaman gibi cezayı düşüren
sebepler vardır:
1- Ölüm: Ölüm halinde amme davası ve cezalar
düşer. Çünkü cezalan uygulama mahalli bulunmamaktadır.
Sadece yaralamalarda, suçlunun uzvu başka bir cezanın infazı
neticesi yok olmuşsa, yaranın diyeti düşmez (el-Kasanî,
Bedayiu's-Sanayi', VII, 246).
2- Af: İslam ceza hukukunda devletin hudud ve
cinayet cezalan hakkında ne umumî ne de hususî af yetkisi yoktur.
Sadece ta'zir suç ve cezalarında af yetkisi vardı (İbn Nüceym,
a.g.e, V, 49).
3- Kısasa tevarüs: Suçludan kısas talebine
hakkı olan kişi, kısasa tevarüs edince de kısas düşer.
4- Faal nedamet: Yol kesme suçunda, yakalanmadan
önce fail pişmanlık duyarak tevbe eder, hakime teslim olursa
amme dava ve cezası düşmektedir.
5- Müruru zaman: İslam ceza hukukunda amme
davaları ile sırf amme cezalan mürûru zamanla düşer. Mürûru
zaman müddeti için Ebu Hanife, belirli bir müddet tayin etmemiş,
bunu her asırda hakimin takdirine bırakmıştır.
Ama İmam Muhammed'in ön gördüğü bir aylık müddet,
sahih görüş olarak kabul edilmiştir. Suçunu ikrar eden hakkında
mürûru zaman nazara alınmaz. Ancak şarap içme ve sarhoşluk
suçu bundan hariç tutulmuştur. Ağız kokusu kaybolduktan
sonra şarap içtiğini ikrar eden dinlenmez (el-Merginanî,
a.g.e, II, 89, 90; ez-Zeylaî, a.g.e, III, 187, 188; Molla Hüsrev,
Dürer, II, 67).
Hülasa İkab, ceza anlamına gelmektedir.
Ancak ceza, iyi veya kötü "karşılık"
anlamına gelir. Tariflerde ikab veya ukûbet kelimeleri,
delaletiyle kötü karşılığı ifade etmektedir.
Ahmet YAŞAR
Sitemizde yer alan tüm içerikler internet ortamından toplanmış ve derlenmiştir. Yer alan bilginin doğruluğu garanti edilmemektedir. Yanlış bilgi için tarafımıza sorumluluk yüklenemez. Yanlış bilginin doğuracağı etkenlerden sitemiz ve yöneticileri sorumlu tutulamaz.